บทที่ 57 หลินไท่เฟย (๒)

“ไม่เป็นไร ข้ามิถือสา” อู๋ตานเหม่ยกล่าวสั้นๆ พลางกระชับเสื้อคลุมที่ชายหนุ่มแปลกหน้ามอบให้เมื่อสักครู่อย่างแนบแน่น ด้วยเพราะลมในยามกลางคืนชวนพัดพาให้หนาวเหน็บยิ่งนัก ก่อนจะคลายมือจากเสื้อคลุมนั้นและส่งคืนให้กับบุรุษแปลกหน้า เป็นโอกาสให้หลี่หยางได้มองพระพักตร์งดงามนั้นอย่างเต็มตา

ความงดงามของอู๋ตานเหม...